Ο Σισέ κοιμήθηκε, αλλά το… νανούρισμα το σιγοτραγούδησε ο Μαρτίνς στον πάγκο

Είκοσι λεπτά. Τόσα όσα περίπου χρειάζεται ο Πανούτσος μέχρι να πάρει τη θέση του καθημερινά δίπλα στον Καρπετόπουλο ή να ανοίξει το στόμα του ο Τσούτσικας στις εκπομπές του Βέργη, για να μιλήσουμε με όρους προγράμματος ΣΠΟΡ FM και να κάνουμε το ανάλογο πρόμο.

Είκοσι λεπτά. Τόσα όσα έμεναν μέχρι τη λήξη του αγώνα του Ολυμπιακού με την Μίλαν. Τόσα όσα χρειαζόταν να περάσουν ως το τελικό σφύριγμα του διαιτητή που θα επικύρωνε τυπικά μία από τις σημαντικότερες και πιο «θορυβώδεις» νίκες των ερυθρολεύκων σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αυτά το καταραμένο εικοσάλεπτο και όσα συνέβησαν ή ΔΕΝ συνέβησαν σε αυτό το διάστημα είναι που δεν επιτρέπουν στους οπαδούς των Πειραιωτών να πανηγυρίζουν σήμερα και στον Πέντρο Μαρτίνς να καμαρώνει πως -αλά Σινάτρα- τα κατάφερε με τον δικό του τρόπο. Φανταστείτε να μην είχε μεσολαβήσει αυτό το εφιαλτικό φινάλε και να γυρνούσε ο Πορτογάλος από την Ιταλία έχοντας τρεις βαθμούς και την ικανοποίηση ότι αυτό το επίτευγμα είχε έρθει μετά το «όνειρο» που είδε να παρατάξει μια εντελώς διαφορετική ενδεκάδα, γεμάτη «αλλαγές» και… υποσχέσεις.

Το διήγημα που θα μπορούσε να «πουλήσει» σήμερα ο Μαρτίνς καταστράφηκε όταν ο Σισέ έπαθε βραχυκύκλωμα. Καλός μέχρι εκείνη την ώρα, ο σέντερ μπακ του Ολυμπιακού βρέθηκε μέσα σε όλες τις φάσεις από τις οποίες προήλθαν τα γκολ. Στην πρώτη δεν παίρνει μια κεφαλιά που ήταν εντελώς δική του υπόθεση, στη δεύτερη χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του στην ντρίπλα του Ιγκουαΐν και στην τρίτη κοιτάζει απλά την μπάλα να περνά από δίπλα του με την σαστιμάρα τύπου που μόλις είδε τη Νέσι να ξεπροβάλλει από τη λίμνη του Λοχ Νες.

Όμως ένα βραχυκύκλωμα δεν συμβαίνει έτσι απλά, στα καλά καθούμενα. Πρέπει να ισχύουν και προαπαιτούμενα που θα φέρουν το μοιραίο μπλακ άουτ. Ή έστω ένα… ρελέ που θα σταματήσει την καταστροφή πριν εκείνη γίνει οριστική και αμετάκλητη. Ο Σισέ κοιμήθηκε σε τρεις φάσεις, αλλά το… νανούρισμα το σιγοτραγουδούσε ο Μαρτίνς στον πάγκο.

Δεν είναι μόνο οι προπονητές της εξέδρας ή αυτοί του πληκτρολογίου (καλή ώρα) που φωνάζουν σήμερα πως η ομάδα χρειαζόταν φρεσκάρισμα πολύ νωρίτερα από τη στιγμή που αποφάσισε ο Μαρτίνς να το κάνει. Και οι κανονικοί τεχνικοί, αυτοί με τις περγαμηνές και τα διπλώματα, για το ίδιο πράγμα μιλάνε.

Τα δείγματα γραφής του Πορτογάλου είναι σίγουρα καλά. Δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κανείς τις ικανότητές του. Αλλά δύσκολα επίσης μπορείς να βρεις άνθρωπο σήμερα που να μην λέει πως χθες υπερεκτίμησε τον εαυτό του και την ομάδα του και κατά συνέπεια υποτίμησε τον εγωισμό και την αντίδραση της Μίλαν. Ο προπονητής των Πειραιωτών σου έδινε την εντύπωση πως ήταν τόσο ευχαριστημένος με την εικόνα της ομάδας του που –αν γινόταν- δεν θα έκανε ούτε μία αλλαγή.

Όταν τελικά αποφάσισε να δράσει, ήδη οι όροι του παιχνιδιού είχαν αλλάξει. Ενώ ο Γκατούζο ήδη είχε δημιουργήσει νέες ισορροπίες περνώντας Κουτρόνε και Τσαλχάνογλου, ο Μαρτίνς συνέχιζε απλά να παίζει το παιχνίδι της υπομονής, ίσως ελπίζοντας πως ο χρόνος και η απογοήτευση θα αποτελείωναν αυτό που ο ίδιος και οι παίκτες του είχαν δημιουργήσει. Μπαίνοντας στο τελευταίο ημίωρο του αγώνα είναι οξύμωρο να θεωρήσει πάντως πως τα σημάδια της κόπωσης θα εμφανίζονταν μόνο στον αντίπαλο. Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, οι περισσότεροι προπονητές θα είχαν επενδύσει σε δύο πράγματα. Είτε σε διατήρηση της κατοχής, βάζοντας έναν παίκτη ικανό να κρατήσει μπάλα, να παγώσει τον ρυθμό, να κερδίσει ένα-δυο φάουλ (ναι Κώστα Φορτούνη, εσένα φωτογραφίζουμε), είτε σε ταχύτητα με ή χωρίς την μπάλα στα πόδια (σαν να λέμε Ποντένσε, από τις διαθέσιμες επιλογές), ώστε να πετύχεις στο ξέφωτο τον αντίπαλο σε μια αντεπίθεση και να τον τελειώσεις.

Ο Πορτογάλος, όμως, επέμεινε στο «My Way». Άργησε να αντιληφθεί ότι ο αντίπαλος τεχνικός (που στα μάτια πολύ κόσμου είναι μικρότερο προπονητικό μέγεθος από τον Μαρτίνς), ήδη σφύριζε έναν διαφορετικό σκοπό μη έχοντας να χάσει τίποτα. Πράγμα που του έδωσε υπέρμετρη τόλμη τη στιγμή που ο δικός μας ο Πέντρο λειτουργούσε υπό καθεστώς υπέρμετρης αισιοδοξίας και σχεδόν σίγουρος πως η επιτυχία βρισκόταν απλά είκοσι λεπτά μακριά. Αποδείχθηκε πως τελικά η απόσταση που χώρισε τους ερυθρόλευκους από αυτήν δεν ήταν θέμα χρόνου, αλλά θέμα αποφάσεων. Εκείνων που δεν πήρε ο -κατά τα άλλα πολύ καλός- Μαρτίνς και των λανθασμένων που πήρε -ο κατά τα άλλα εξελίξιμος και ταλαντούχος- Σισέ.